Tag Archief van: percepties

Huis van de democratie

/in

wereldleiders,modern,art,raadhuis,hilversum,schilderij

Het iconische Raadhuis van Hilversum moet op de Werelderfgoedlijst van UNESCO komen te staan. Dat betoogde emeritus hoogleraar Herman Pleij woensdagavond in het tv-programma De Wereld Draait Door. Pleij raakte niet uitgepraat over de schoonheid van het gebouw.

Ik ben het met hem eens dat het een prachtig gebouw is en dat het verdient om op de werelderfgoedlijst te staan. Maar dat is niet de enige reden waarom het raadhuis van Dudok behouden moet worden voor de volgende generaties.

Het raadhuis is voor mij meer dan een indrukwekkend gebouw en een bron van inspiratie. Het raadhuis is voor mij het huis van de democratie. De plek waar politici en leiders vormgeven aan het Hilversum van de toekomst.

Wereldleiders in het Raadhuis

Met mijn expositie Wereldleiders, met het raadhuis als decor, wil ik politici en leiders inspireren om niet langer in te spelen op de angst van mensen, maar in plaats daarvan verhalen te vertellen over hoop en verbondenheid.

In de ideale wereld zouden leiders als Trump, Poetin, Xi Jinping en Angela Merkel als eersten moeten inzien dat het geen zin heeft om langer angst als leidraad te kiezen voor hun leiderschap. We moeten ons niet wapenen tegen elkaar, maar wapenen tegen alle problemen waar de mensheid de komende honderd jaar mee te kampen krijgt. Dat inzicht zou leidend voor hen moeten zijn. De vraag is alleen wie van hen echt en authentiek leiderschap toont. Maar misschien moeten we niet wachten tot de wereldleiders de eerste stap zetten. Is het niet beter om zelf in actie te komen?

Wereldstad Hilversum

Hilversum is een wereldstad waar mensen uit ruim 50 landen samenleven. Mensen die allemaal een andere achtergrond hebben en die allemaal op zoek zijn naar hun eigen identiteit. In die zoektocht vergeten mensen dat er toch iets is wat hen verbindt. Ze zijn allemaal Hilversummer en als iedereen zich dat zou realiseren, dan zouden we automatisch respect hebben voor elkaar hebben. En respect is volgens mij de basis om vreedzaam samen te leven.

Als we dit in Hilversum weten te realiseren, dan zijn we voor de wereld hét voorbeeld van hoe het kan. En dan is het raadhuis van Hilversum niet alleen een mooi gebouw met een verhaal, maar een gebouw met een betekenis, voor alle Hilversummer en voor de hele wereldbevolking.

Nu maar hopen dat het huis van de democratie op de werelderfgoedlijst van Unesco geplaatst wordt. Dat gaat zeker lukken als het nieuwe kabinet zich laat leiden door hoop en verbondenheid. Tot 1 december kunnen ze in dit mooie gebouw lezen en zien waar leiderschap volgens mij over zou moeten gaan.

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

Leven in vrede

/in
trump,wereldleiders,portret,kim,vrede,leven

Portetten uit de serie wereldleiders

Leven in vrede. Het lijkt zover weg. Dit wordt weer eens duidelijk als we kijken naar de spanningen rondom Noord-Korea. Trump noemt Kim ‘kleine raketman’ en Kim noemt Trump ‘gestoorde president’.

Dit soort gebeurtenissen brachten mij een tijd geleden op de volgende gedachte. Stel nou eens dat God een reclamebureau zou inschakelen om een eind te maken aan alle ellende in de wereld, wat zou dan zijn opdracht zijn? Die opdracht zou volgens mij de volgende zijn: bedenk een campagne die mensen ervan overtuigt dat ze zich niet langer moeten laten leiden door angst, maar door hoop en saamhorigheid.

Mensen anders laten kijken naar de realiteit is wat mij boeit. In de afgelopen 30 jaar heb ik als creatief in de wereld van marketing en communicatie geleerd dat je percepties kunt veranderen. Deze keer is het geen traditionele reclamecampagne geworden, maar een expositie met 50 portretten en een verhaal om mensen anders te laten kijken naar de realiteit. Dit alles met als doel om zo een einde te maken aan alle ellende in de wereld. Dit lijkt een onmogelijk iets, maar tijdens het creatieve proces kwam ik erachter dat er eigenlijk niet zoveel voor nodig is om ervoor te zorgen dat mensen in vrede kunnen leven. De belangrijke leiders in deze wereld zouden niet langer moeten inspelen op angst, maar op vertrouwen en saamhorigheid.

De nieuwe wereld bestaat al, we moeten er alleen in durven geloven. Daar is moed voor nodig en doorzettingsvermogen. Dat wordt duidelijk als je mijn expositie wereldleiders bezoekt.

Leven in vrede: Donald Trump en Kim Jong-un in het Raadhuis van Hilversum

De bijgaande portretten maken deel uit van de serie ‘Wereldleiders’. Naast beroemde leiders zijn er onder andere portretten te zien van hedendaagse politici en van bekende en minder bekende inwoners van Hilversum. De expositie ‘Wereldleiders’ start op 27 oktober en is te zien tot 1 december 2017. Het raadhuis van Hilversum is op werkdagen geopend van 08.30 tot 17.00 uur. De toegang is gratis.

BewarenBewaren

Poort naar de oneindigheid

/in

poort,valencia,oneindigheid,foto,

De poort naar de oneindigheid gaat open. Daarachter ligt het dus. Het land waarvan iedereen doomt, maar waar niemand mag komen. Een man stapt uit het duister in het spaarzame licht. Hij draagt een zak op zijn rug. Hij loopt in mijn richting en zucht eens diep als hij mij in het voorbijgaan ziet.

De poort is een gapend gat aan het eind van de steeg. De oneindigheid start op nog geen 50 meter van waar ik zit. Het pad ernaartoe lijkt onwaarschijnlijk ver weg. Ik wil opstaan, maar ik twijfel. Twijfel die aanvoelt als een eeuwigheid. Durf ik het aan om naar de poort te lopen en in het donkere gat te stappen, in een wereld die ik niet ken. Oneindig zwart voor mijn ogen. Elke stap is daar een lichtjaar ver.

Ik voel een hand op mijn schouder. Het is niet de man die ik eerder zag, maar de ober die vraagt of ik betalen kan.Ik wijs naar de poort die nu gesloten is. Heb ik iets gemist?

KL1715

/in

 

streepje,licht,vleugel,klm,amsterdam,valancia,perceptie,advandenboom,kl1715,flyingdutchman,flying,dutch

Op weg van Amsterdam naar Valencia

KL1715 komt van de grond en de aarde verdwijnt onder mijn voeten. De zon komt langzaam dichterbij. Ik stijg in hoog tempo naar 20.000 voet en ik voel me zweverig. Komt het door de zwaartekracht die ik moet overwinnen? Of door de wereld onder mij die steeds kleiner wordt?  Of komt het door het magische licht op de vleugel?

Helemaal thuis. Komt het door de piloot in de cockpit die ons op koers houdt? Of komt het door mijn familie die in dezelfde rij naast me zit? Of komt het door het magische licht op de vleugel?

Tussen hemel en aarde. Komt het door het leven dat gewoon doorgaat terwijl ik niet op aarde ben? Of door de wolken die mijn zicht doen verdwijnen in de mist? Of komt het door het magische licht op de vleugel?

Het vliegtuig trilt. Komt het door de turbulentie? Of omdat het vliegtuig verlangt naar een veilige plek om te landen? Of komt het door het magische licht op de vleugel? 

De aarde onder mijn voeten, de zon ver weg als altijd. Ik voel me veilig en verbonden met de wereld. Komt het door de piloot die ons vriendelijk bedankt? Of door mijn mobiele telefoon die verbinding maakt met het netwerk? Of door het magische licht op de vleugel?

Ik doe mijn gordel los en kijk – voor ik het vliegtuig verlaat – nog een keer naar het magische licht op de vleugel van de KL1715.

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

Wereldberoemd zijn is niet genoeg

/in

wereldberoemd-blog-advandenboom-betekenisvol-beroemd-

Stel dat ING een nieuwe sponsoractiviteit zou zoeken om de naamsbekendheid te vergroten. Zou ik dan, net als begin 2000 opnieuw Formule 1 adviseren? De argumentatie was toen, dat het de meest bekeken sport ter wereld was. Als je wereldberoemd wilde worden, dan was dit veruit de beste manier.

Met 300 km per uur naamsbekendheid opbouwen

ING is vervolgens de koningsklasse van de autosport ingegaan en heeft inderdaad bereikt dat de naamsbekendheid is toegenomen. De organisatie is er echter een paar jaar later mee gestopt omdat het te duur werd. Als ING mij opnieuw zou vragen om iets te bedenken voor het vergroten van de naamsbekendheid, zou dat geen Formule 1 zijn. Zelfrijdende auto’s gaan er namelijk voor zorgen dat mensen op een bepaald moment niet meer weten wat zelf autorijden is.

Het ultieme autorijden met een biertje in de hand

Mensen en dan vooral mannen kijken naar Formule 1 omdat het de ultieme autobeleving is. De start… het stoplicht op groen… wie is het eerste weg. Je weet wat het is, want soms heel soms speel je dat spelletje ook op de openbare weg. Of net iets te hard door die scherpe bocht… en als je bij Duitsland de grens overgaat wil je toch weten hoe hard-ie echt kan. Om nog maar te zwijgen over de gewaagde inhaalactie, die je moest doen uit noodzaak. Het hart bonkt in je keel. In iedere man schuilt een beetje Ayrton, Michael of Lewis.

Iedereen met een auto kan zich dan ook voorstellen hoe machtig het moet zijn om je bolide met 300 kilometer over het rechte stuk te sturen, 50 meter voor de bocht af te remmen naar bijna nul en dan weer vol gas richting 100, 200 of 300 kilometer per uur. Het kijkplezier is helemaal compleet als Max de race wint, dan ben je bijna net zo trots als Jos. Anderhalf uur genieten van mannelijke bekwaamheid met een biertje in de hand. Maar als we niet meer zelf kunnen rijden, is het dan nog interessant om te kijken naar de ultieme autobeleving? Ik vrees van niet.

Bekend en betekenisvol

Formule 1 zou dus niet meer mijn oplossing zijn. Het zou iets heel anders moeten zijn. Geen sport en ook geen bestaand maatschappelijk doel. Ik zou adviseren om een eigen beursfonds op te richten, het ING Talent Fonds. Een fonds waar mensen (jong en oud) met talent zich kunnen aanmelden om alles uit hun gaven te halen. Dat fonds gaan we wereldwijd noteren aan alle financiële beurzen en mensen die in het fonds geloven, kunnen hierin investeren. Ze krijgen dan geen dividend in de vorm van geld, maar dividend in de vorm van ontwikkeling van talent. Want een ding weet ik zeker. We kunnen wel geloven in co-creating, maar uiteindelijk hebben we geniale mensen nodig die de wereld verder kunnen brengen. En wat is mooier dan als grote financiële instelling aan de basis te staan van een nieuw inzicht dat de mensheid verder brengt. Dan ben je niet alleen wereldberoemd, maar ook betekenisvol en volgens mij gaat het daar uiteindelijk om.

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

Oud is gewoon beter

/in ,
simplonpas-saab900-saab-zermatt-oud-is-gewoon-beter-ad-van-den-boom-valais-wallis-autoplezier

Saab 900 op de Simplonpas

Mijn Saab 900 heeft de 37 graden Celsius in Italië probleemloos doorstaan. Ook heen en weer over de Simplonpas, een echte aanrader voor autoliefhebbers overigens, vormde geen enkel probleem. Eenmaal terug in het Zwitserse Grächen voor de zekerheid olie en koelvloeistof gecontroleerd. Het oliepeil is perfect, maar het peil van de koelstof is te laag. Gelukkig heb ik altijd een fles vloeistof in de kofferbak liggen, dus even bijvullen en dan kunnen we weer op pad.

Geluk en pech

Samen met mijn vrouw ga ik naar Zermatt, het dorp iets verderop en dat aan de voet van de Matterhorn ligt. Hier heb ik een afspraak met de directeur van het mooiste hotel van deze wintersportplaats. De aanleiding voor de afspraak is om te kijken of ik tijdens het wintersportseizoen in het hotel kan exposeren met mijn Zwitserse landschappen. Een uur later blijkt dit het geval te zijn en dat betekent dat de landschappen vanaf 15 december voor iedereen in Mont Cervin Palace te zien zijn.
De dag kan niet meer stuk natuurlijk, de Saab daarentegen wel. Dat ontdek ik tenminste als terugkom in de parkeergarage en een grote plas koelvloeistof onder de auto zie liggen. Een moment ben ik teleurgesteld, de garage had toch alles gecontroleerd! Maar dan besef ik dat ook dit bij het ultieme autorijden hoort. Soms loopt het anders dan je denkt of hoopt. Snel vul ik nog wat vloeistof bij en dan op zoek naar een garage. Mijn vrouw kijkt me bedenkelijk aan. Ik weet wat ze denkt: ‘Het is altijd iets met een oude Saab. In Italië was het leuk, maar ik zit hier niet op te wachten.’

Het lek bij de Saab 900 is nog niet boven

Binnen twee minuten rijden, hebben we een garage gevonden die aangesloten is bij de Zwitserse ANWB en met mijn Internationale Reis- en Kredietbrief is dit precies de plaats waar we moeten zijn. Het is kwart over twaalf en de monteur zegt dat hij pas vanaf half twee iets kan doen. Hij geeft ons het advies om naar een restaurant te gaan net om de hoek. Een wereldtent volgens hem. Restaurant Die Walliserkanne is een stukje Portugal op 2500 meter hoogte. Wat een saai tochtje leek, wordt een heerlijke lunch. Sappige biefstukken, Portugese salade, knapperige friet en een glaasje heerlijke wijn.

Twee uur later blijkt dat de monteur ons niet kan helpen. De monteur heeft niet het juiste gereedschap om het koelsysteem van de Saab te testen. Hij adviseert ons om naar garage Touring in Sankt Niklaus te gaan. En daar gebeurt iets moois. De jonge jongens die in de garage werken komen spontaan naar buiten om naar de oude auto te kijken. “Ist das een Saab 900, wirklich?” vraagt de oudste van hen. Een jongen van een jaar of twintig. Ik antwoord dat het een Saab 900 turbo is. En dat turbo klinkt blijkbaar magisch, ze duiken met zijn allen in het motorcompartiment om al het schoons te bekijken. Ik kijk naar mijn vrouw, ze kijkt even trots als ik.

Champagne en koelvloeistof

saab-900-blog-oud-is-gewoon-beter-ad-van-den-boom

Factuur van de reparatie van koelsysteem

Het contrast is enorm. In de ochtend zijn we in de wereld van ongekende luxe en een paar uur later zitten we in een garage met mannen met blauwe overalls vol met olie en smeer. En het is allebei even waardevol om mee te maken. De Saab kan die middag niet meer gemaakt worden. Een nieuwe slang kan pas over een week of in Sankt Niklaus afgeleverd worden.
Ik wil de ANWB gaan bellen.
“Kein Problem,” zegt de eigenaar dan. Een oudere man, die twee topjes van zijn vinger aan zijn rechterhand mist, misschien omdat hij ooit draaiende delen heeft geraakt.
“Ich bedenke schon etwas”.
De volgende ochtend staat de Saab op de afgesproken tijd klaar en moeten we afrekenen. Zwitserland is een duur land en ik reken op een paar honderd Franken, maar dat is niet het geval. Ik moet 80 franken betalen.
We moeten wel beloven dat we hem laten weten of we goed zijn aangekomen en dat hebben we ook gedaan.

Saai of spannend?

In onze computers op wielen razen we planmatig van ons huis naar de bestemming en wij zijn pas echt blij als het saai is. Terwijl je toch op vakantie gaat voor avontuur, het onverwachtste, die ervaring die je voor eeuwig bijblijft. In mijn geval niet alleen mijn komende expositie in Zermatt, maar ook de vriendelijke en vindingrijke garagerist die mijn Saab repareerde zodat ik op eigen kracht terug naar Nederland kon. Dat avontuur van het autorijden gun ik iedereen. En daarom denk ik nu; oud is gewoon beter.

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewarenBewarenBewaren

BewarenBewarenBewarenBewaren

BewarenBewaren

Soms is oud gewoon beter

/in

Een autovakantie met een 25 jaar oude Saab 900. Een zwarte cabrio die, zeker voor die tijd, uitgerust is met alle denkbare luxe. Wissers op de koplampen, elektrisch verstelbare buitenspiegels en ramen. Verder stoelverwarming, lederen bekleding, ABS en natuurlijk een turbo.

De reis gaat via Duitsland, de Zwitserse Alpen naar Italië. Ik geniet van het rijden zonder dak, wat nog eens versterkt wordt door het unieke geronk van de motor

De 200 pk van een 900 turbo dwingen je niet tot racen, ze dwingen je om over autorijden na te denken. Of beter gezegd om even stil te staan bij de vrijheid die autorijden met zich meebrengt. Dit gebeurt bijna automatisch als ik in Duitsland met hoge snelheid wordt ingehaald door moderne auto’s. Auto’s met luchtvering, een 8-traps automaat, speed limit info en allerlei connectivity- en navigatiesystemen. Over vijf jaar, als mijn Saab 30 jaar oud is, worden we niet meer ingehaald door mensen die rijden, maar door computers.

saab900-ad-van-den-boom-blog-advandenboom.com-soms-is-oud-beter-somsisoudbeter

Saab 900 bij Antico Borgo Di Tabiano Castello (It)

Het is het verschil tussen techniek en romantiek

Ik ruik het oude leer, de druppel olie die verbrandt op de uitlaat en de zware lucht van benzine. En dan realiseer ik me nog iets. Mijn Saab is bedacht en gebouwd door mensen. Een auto die ontstaan is in een tijd dat internet niet bestond. Er is geen onderdeel in deze auto dat in verbinding staat met een satelliet die precies weet waar ik ben, hoe hard ik rijd of hoeveel brandstof ik in mijn tank heb.

Mijn Saab gaat over vrijheid, over gaan en staan waar je wilt zonder dat iemand meekijkt. Mijn Saab gaat over zelfbeschikking; pomp ik wel of niet mijn banden op, zet ik wel of niet het licht aan in een tunnel, tank ik pas als het lampje brandt of juist niet.

Zonder dat we het ons realiseren wisselen we deze vrijheid in voor technische innovaties die ervoor zorgen dat autorijden niets avontuurlijks meer heeft. Het wordt met de dag meer vervoer van A naar B. Elektrisch en zelfrijdend dat heeft de toekomst. Meer techniek betekent automatisch minder romantiek. En dan komt er een dag dat iedere man zich realiseert dat autorijden vroeger beter was. Ga dus, nu het nog kan, ook op zoek naar een goede klassieker. Een auto met een echte motor, die kraakt als je door de bochten gaat en die elke meter laat voelen dat jij de bestuurder bent. Soms is oud gewoon beter.

Fake Art

/in
fake-art-fakeart-advandenboom.com-sculptures-beelden-moderne-kunst-kunstenaar-hilversum-crealisme-ad-van-den-boom

Titel: Verveling door Ad van den Boom uit de serie Fake Art 2017

Het nieuws staat vol met berichten over nepnieuws. Dat is toch geen nieuws, denk ik. Iedereen weet inmiddels toch dat de media niet zomaar te vertrouwen zijn. En met de komst van de nieuwe media weet je al helemaal niet meer wat echt of nep is. De een schrijft dit en de ander dat en dit blijkt allebei waar te zijn of niet waar. Maar wat maakt het uit. Nieuws is nieuws.

Politici doen beloften die na de verkiezingen nep blijken te zijn. Rechters hebben iemand al veroordeeld voor het proces begint als het zo beter uitkomt en tandartsen geven zich uit voor orthodontisten omdat het beter schuift.

Is er dan niets meer betrouwbaar in de wereld? Jazeker wel. Reclame is betrouwbaar, want van reclame weet iedereen dat het niet waar is of althans niet helemaal waar. Bovendien is reclame aan allerlei wetten gebonden, zodat je allang niet meer kunt zeggen wat je graag zou willen zeggen.

Maar hoe zit het dan eigenlijk in de kunstwereld? Voor kunstenaars was en blijft het moeilijk om bij een vooraanstaand museum binnen te komen. Je moet horen bij een select gezelschap, dat over de wereld al in een aantal collecties opgenomen is om ergens tentoongesteld te worden. Je CV en de lijst met tentoonstellingen lijkt belangrijker dan het werk dat je maakt.

Gelukkig betekenen andere tijden ook andere kunst. We leven in een tijd waarin het normaal is om met fake nieuws te komen. Waarom dan ook geen echte kunst op een fake plek, zoals mijn beeld ‘Verveling’ in de tuin van Museum Voorlinden?

De werkelijkheid bestaat niet, de werkelijkheid moeten je creëren.

Voorbij wat je kunt zien

/in

Kunst raakt mensen omdat bepaalde beelden niet passen in onze hersenen. Kunst doorbreekt daardoor patronen in ons brein. Daarom zet een wit doek met als titel ‘Zonder titel’ mensen aan het denken. Gewoonweg omdat er in onze hersenen geen beeld is opgeslagen daar hiernaar verwijst. Een eskimo zal bij het zien van het doek meteen denken aan sneeuw, omdat dit beeld in de hersenen een plek heeft gekregen.

Patronen doorbreken

Veel kunstenaars maken gebruik van dit gegeven en creëren beelden die niet passen binnen ons referentiekader, maar als we meer van dit soort beelden zien, treedt er gewenning op. Kunst heeft daardoor in onze hoofden een plek gekregen en daardoor bepaalt de geest al snel of iets kunst is of niet. Kunst voldoet daarmee – net als alles – aan een bepaalde verwachting. Vult dus in wat we al denken of vinden.

De werkelijkheid bestaat niet

Mijn hele leven ben ik bezig geweest om de perceptie van mensen te beïnvloeden door hen anders naar de werkelijkheid te laten kijken. De werkelijkheid bestaat immers niet, de werkelijkheid zit in je hoofd. Hieronder kun je lezen hoe het werkt.

percepties voorbij wat je kunt zien percepties ad van den boom

Het beeld hierboven laat een vaas zien, maar ook twee gezichten. En het is allebei waar, hiermee wordt duidelijk dat de realiteit voor ieder mens anders is of kan zijn. Hoe kun je ervoor zorgen dat mensen anders naar hetzelfde gaan kijken? Dat kun je doen met woorden. Woorden die duidelijk maken waar je naar kijkt en zo voorkomen dat je er zelf iets van maakt.

percepties voorbij wat je kunt zien percepties ad van den boom

Titel: Witte vaas in zwarte achtergrond

percepties voorbij wat je kunt zien percepties ad van den boom

Titel: Twee gezichten in witte achtergrond

Percepties veranderen

Het veranderen van percepties is wat mij drijft. Ik zie mezelf niet als kunstenaar, ik zie mezelf als een creatief mens, die de kijker ziet als ontvanger en mezelf als zender. Een creatief mens dat woord en beeld combineert. Niet met de bedoeling om patronen te doorbreken, maar om de toeschouwer te inspireren om anders naar de werkelijkheid te kijken, net zo goed naar zijn eigen werkelijkheid als naar de werkelijkheid om hem heen. Ik probeer dus de perceptie te veranderen. En percepties gaan niet over kijken, maar over constructies in je hoofd.

Voorbij wat je kunt zien

Mijn werk moet je niet beoordelen op wat je ziet, maar moet je beoordelen op wat het met je doet. Bij mij gaat het dus niet zozeer om het beeld, maar om de boodschap. Dat verklaart ook mijn diversiteit in werk en in bepaalde gevallen de snelheid waarmee het gemaakt is. De boodschap bepaalt de vorm en niet omgekeerd.

Creëer je eigen realiteit

De ontvanger die meegaat in mijn verhaal is iemand die begrijpt dat de werkelijkheid een constructie van ervaringen en aannames is. En wie dat durft aan te nemen is in staat om daarnaar te handelen. Dat zijn mensen hierdoor hun leven een wending kunnen geven. Mensen die in staat zijn om een eigen realiteit te creëren. En dat is een vrijheid die ik ieder mens gun.

Lees meer

World Press Photo 2016

/in

In 2016 heb ik van – voor mij – belangrijke gebeurtenissen een schilderij gemaakt. Het laatste beeld uit de serie was bijgaand beeld. Ik was ervan overtuigd dat één van de foto’s World Press Photo 2016 zou winnen. Misschien niet deze foto uit de serie, maar wel gebeurtenis zelf.

Oordeel van de jury World Press Photo 2016

Volgens de jury viel uiteindelijk de keus op het werk van Ozbilici vanwege “de explosieve foto die echt de haat van onze tijd weergeeft”. Juryvoorzitter Stuart Franklin noemt de winnaar een “ongelooflijk moedige man, die zijn werk heroïsch heeft gedaan doordat hij toevallig op een persconferentie was die in zo’n tragedie veranderde”.
Woorden waar ik me volledig bij aansluit, zoals in de bijgaande tekst van het schilderij te lezen is.

Weg van de werkelijkheid ad van den boom vluchten schilderij

World Press Photo 2016 winnaar

Tekst in het beeld

Ankara, 19 december 2016. Vluchten in barbaarsheid. Ambassadeur van Rusland Andrei Karlov speecht tijdens een fototentoonstelling over reizigers in Rusland. Terwijl hij vol liefde praat over zijn mooie land wordt hij van achteren met acht kogels doodgeschoten. De man in het zwart is de dader. Een politieman die zich als beveiliger heeft uitgegeven. Hij pleegt de moord uit naam van God en vaderland. De tijd van het Wilde Westen keert terug in het Midden-Oosten. /// ad van den boom

De hele serie is hier te bekijken.