BOMEN EN HUN VERHALEN
Bomen en hun verhalen. Bomen zijn voor mij een bron van inspiratie. Ze vertellen iets over groeien, stilstaan, observeren, doorzettingsvermogen en zelfs over communicatie. Mijn bomen gaan dus eigenlijk over de essentie van het leven. Daarom hebben de meeste schilderijen en tekeningen een eigen verhaal, zoals alles in de natuur ook een eigen verhaal heeft. Je zou kunnen zeggen dat de mens het enige stukje natuur is met bewustzijn. En omdat we ons bewust zijn van ons zijn, komen we steeds verder van de natuur af te staan. Met mijn schilderijen en tekeningen hoop ik dat de kijker zich weer bewust wordt van hoe belangrijk de natuur voor ons is. Hoe bijzonder eigenlijk alles is wat ons omringt. Te mooi om klakkeloos te vernietigen.
De realiteit vanuit een ander perspectief
Een boom is een overblijvende plant met een verhoute stam en een kruin, die ook wel kroon wordt genoemd. Dat is de definitie die de mens eraan geeft. Maar je kunt ook anders naar bomen kijken. Stel je eens voor dat bomen – net zoals wij – bewustzijn hebben. En als ze bewustzijn hebben, hoe kijken zij dan naar de realiteit. Voor bomen zijn mensen voorbijgangers, wezens die altijd onderweg zijn. In hun haast vergeten ze zo nu en dan stil te staan wat hun werkelijk drijft. Een moment van bezinning. Met deze serie heb ik mezelf verplaatst in een boom en vanuit dit perspectief ben ik naar het leven gaan kijken. Als je meer wilt weten over Bomen en hun verhalen, stuur mij dan een mail.
JIJ EN IK
Als je wilt groeien om te worden wie je bent, zul je je eigen pad moeten volgen. Dat lijkt eenvoudig, maar is het niet. Andere mensen zullen er alles aan doen om je een richting op te sturen die niet bij je past. De groei komt tot stilstand en je wordt nooit meer wie je had kunnen zijn. Bomen groeien in de richting van het licht. Zij staan niet stil bij wat wij van ze denken. Zij ontwikkelen zich in de hoogte en in de diepte. Eigenlijk zoals een mens ook groeit. In centimeters en in jaren. Op zoek naar de verbinding met de ziel, op zoek naar de essentie waarom je op aarde bent. Wat je rol is en wat je rol had kunnen zijn. Het verhaal van een mens, een mens zoals jij en ik.
INNERLIJKE BALANS
Op sommige dagen weet je niet meer welke dag het is. Dat zijn ook de dagen dat je onbekommerd van het leven kunt genieten. Dat je bewust kunt genieten van de wereld om je heen. Een wereld die perfect is, omdat niets perfect is. De natuur die ons inspireert om te leven om te genieten. Groei in de zin van bewustzijn, in het hier en nu. Zo ontstaat een innerlijke balans die zo vanzelfsprekend is voor bomen, bloemen, planten en alle dieren die met ons zijn.
DE VORM VAN HET LEVEN KAN ANDERS ZIJN
Ver weg van hier en ook weer niet, vond ik rust onder een oude boom. En dat niet alleen, ik vond er ook geluk. Het was allemaal zo vertrouwd dat het leek of ik er al jaren kwam. Toch was dit niet het geval. Het was de eerste keer. Urenlang spraken we met elkaar zonder ook maar een woord te zeggen. Het was een natuurlijke verbintenis tussen twee levende wezens die voorbestemd waren om elkaar ooit te ontmoeten. Een ontmoeting die al vaststond voor ik geboren was en waarschijnlijk al ouder was dan alles op aarde. Het mooie van ons gesprek was, dat ik me voor de eerste keer in mijn leven realiseerde dat de oude boom dezelfde dingen moest overwinnen als ik. De vorm van het leven kan dus anders zijn, maar de essentie niet.
KOESTER DE LENTEZON
De zon maakt me blij. Doet me verlangen naar de zomer. Licht, heel veel licht. Licht om te groeien en tot bloei te komen. Het gebeurt vanzelf als jet het laat gebeuren. Voor een boom is dat een gegeven. Voor mensen is het een gegeven dat ze zijn vergeten. Mensen stellen doelen, doelen die ze koste wat het kost willen bereiken. Die drang gaat vaak ten koste van geluk. Geluk dat zit in kleine dingen. Het gesprek tussen twee merels aan het begin van de dag. Het zuchtje wind dat mijn bladeren laat zingen. De handen van een kind met het hoofd tegen mijn stam terwijl het tot tien telt. Voor kinderen is verstoppertje spelen een spel en voor volwassenen een manier van leven. Koester de lentezon.
EEUWIGDURENDE VRAAG
Sommige mensen zijn hun hele leven lang op zoek naar het antwoord op de vraag waarom ze leven. Een vraag die mensen vaak de zin in het leven ontneemt. Is er een antwoord op die vraag? Heeft het zin dat ik een schilderij maak? Heeft het zin dat ik deze zin schrijf? De zin van het leven is dat je er bent omdat je er moet zijn. Dat we de vraag waarom we hier zijn ook nooit kunnen beantwoorden, is omdat we bang zijn om fouten te maken.
Dat werkt verlammend om vrij te denken.
Maakt het onmogelijk om fouten te maken. Iets is pas waar als we het tot in detail kunnen bewijzen. Het moet in alles kloppen. We zijn dus meer bezig fouten te voorkomen, dan bezig met het leven te ontdekken.
De natuur leert ons dat er geen fouten zijn. De natuur kent alleen groei, ontwikkeling en transformatie. Omdat we zo bang zijn om fouten te maken, zijn we zover van onze natuur komen te staan, dat we niet meer weten waarvoor we bestaan. En die vraag is een vraag die ons eeuwig zal bezighouden.
VERBINDING
We zijn de verbinding met de natuur verloren en daarmee de verbinding met onszelf. Eenlingen die niet langer samenleven en werken om de wereld beter achter te laten dan op de dag dat we geboren werden. Alleen als we de verbinding leggen tussen hoofd en hart, kunnen we de natuur redden.
LANG LEVEN DE LENTE
De wind speelt met mijn felgroene bladeren, eksters dollen als pubers met elkaar, kikkers kwaken samen en vormen een orkest, bosduiven zijn hele dagen aan het vrijen, vlinders dansen in het warme licht, bijen bezorgen pakketjes liefde bij de bloemen. De natuur is de grootste rijkdom die de mensheid heeft gekregen. Laten we dus zuinig zijn op alles wat ons omringt. Lang leve de lente… voor onszelf en onze kinderen.
WE ZIJN GEEN DEEL VAN DE NATUUR, DE NATUUR IS EEN DEEL VAN ONS.
BESEFFEN
Als we ons realiseren dat we de natuur nodig hebben om onszelf niet te verliezen in wie we zelf zijn. Als we inzien dat bomen, bijen, gras, mieren en vissen evenveel recht hebben om hier te zijn als wij, dan zullen we ruimte moeten maken, dan zullen we moeten accepteren dat we onderdeel zijn van het leven om ons heen. Als mensheid zouden we eigenlijk genoegen moeten nemen met minder, moeten beseffen dat het een eer is dat we hier mogen zijn.
STIP
Ooit werden de dagen gevuld door zuivere lucht. We ademden positiviteit in en geluk uit. Maar zoals ieder mens diep van binnen weet, is de mensheid niet bestand tegen geluk dat in je zit. Je wilt geen rijkdom aan de binnenkant, je wilt rijkdom aan de buitenkant. En omdat steeds meer mensen dat wilden, ging het met de wereld langzaam maar zeker mis. De natuur moest wijken voor de hebzucht van mensen. Op een dag kwam de aarde dan ook in opstand. Gelukkig werden steeds meer mensen op het laatste moment wakker. Maar alleen de rijkste mensen die innerlijk arm waren, bleven vasthouden aan hun bezit, gesteund door politici die leven voor macht en aanzien. Toch komt er ooit een dag dat de mensheid tot inkeer komt en die dag is ergens een stip in deze tekening.
ZIN
Rode en gele bladeren aan de bomen, het gras nog mals, maar ook vol mos. Vogels horen de winter komen, paddenstoelen vormen een bos. Struiken tussen zomer en winter in, de zon verliest elke dag aan kracht. Is dit het eind of is dit een nieuw begin, de herfst bekent kleur, toont haar pracht. Regendruppels spatten uiteen op het raam, de wind speelt met de pannen op het dak. Hoog aan de hemel zie ik een ster staan, het vuur in de haard stelt me op mijn gemak. Het is iedere keer een eind zonder begin, geeft dat misschien het leven zin.
LENTE
Ik, recht tegen de wind in. De wind die sterker is dan ik. Niet voor eeuwig, maar wel voor het moment. Een gevecht tegen mezelf. Moet ik buigen of moet ik barsten? Terwijl ik de vraag stel, besef ik dat ik buigen moet, heel diep, heel ver. Ik ben groot genoeg om te laten zien dat ik nederig ben. Het leven kan ik aan, maar ook weerstaan. En ook al ben ik geen mens, ik weet dat het leven pijn doet op veel momenten van het leven van een mens. De wind dwingt me plat tegen de grond, ik ga mee, ik laat het los en als ik weer fier sta met mijn takken in de lucht, realiseer ik me dat het leven te kort is om bij stil te staan. Ik moet groeien en bloeien, mezelf blijven verbazen hoe mooi het leven is. In elk getijde van het jaar, in elke fase van het leven.
ZOMER
Ik ritsel, kreun en kraak. Ik buig en accepteer het leven om me heen. Weglopen kan ik niet, vluchten kan ik niet. Ik kan alleen staan waar anderen gaan. Dat staan heeft ook een betekenis. Het is geen lot. Het is hoe het met mijn leven is vergaan. Ik wilde groeien in de hoogte en wortelde me daarvoor in de diepte. Ik weet alles en voel alles. Ik ken alle verhalen van de wereld, omdat ik geen haast heb. Ik ben niet zo vluchtig als een kus of zo oppervlakkig als een belofte of een erewoord. Ik ken de verhalen van de dieren. Ik weet wat groeien is, terwijl ik vast zit waarin je vast zit. Ik ritsel en blader.
Ik geef jou zuurstof om alles te halen uit je leven.
Ren, haast, beweeg. Blijf niet stilstaan met de mensen om je heen. Want voor je het weet, ben je een bos van teleurgestelde mensen. Geloof in de kracht en de snelheid die je kunt maken om iets moois van het leven te maken. En als je ’s nachts in bed ligt, hoor je hoe ik ritsel en blader en luister naar de verhalen van de wereld. Jouw wereld, mijn wereld, onze wereld ineen.[/showhide]
HERFST
De lucht is vochtig en de dauw is neergeslagen op alle materie van mens en natuur. De zon is bleek geworden en is in nevelen aan de dag begonnen. De warmte van de zomer wordt verteerd en is terug te zien in oneindig mooie tinten die de bomen sieren. Een mooi gezicht, een mooi moment van vreugde. Geniet van het moment dat de dag kleurt in de laatste stralen licht van de zon.
De dag slinkt en de nacht zwelt aan.
Ik sluit mijn ogen en realiseer me dat het leven een boeket is van kleuren dat nooit hetzelfde is. Het leven dat niet op te delen is in vier seizoenen, maar in oneindig veel tellen. Net zoveel als er bladeren zijn, waarbij voor elke tel die verdwijnt er een nieuwe verschijnt. Als het eerste blad aan een boom dat zich aandient als het laatste blad van vorige zomer dat zich opmaakt om voor eeuwig verteerd te worden om voeding te geven aan ieder blad dat hierna komt. Wat rest is het besef dat alles komt en gaat, komt en gaat zoals elk mens dat komt en gaat en daardoor voeding geeft aan de generatie die volgt. Een eeuwig durend verhaal voor iedereen die gelooft dat zijn of haar leven eeuwigdurend is. [/showhide]
WINTER
Het is koud. Steenkoud. Ik slaap, ik rust, ik droom. Op sterven na dood ben ik en toch geniet ik van dit moment. Het is stilstand, het is afzien en het is doorgronden. De boom naast me kraakt. Kraakt en klaagt. Het is koud. Steenkoud. Ik maak me op voor de lente. De vogels in mijn takken. Het nest wat zingt. De vleermuis hangt tussen de bladeren. Ik ben zo jong als een kind dat voor de eerste keer het voorjaar ziet.
Ik wil iets vertellen tegen mensen.
Mensen die hun leven hebben verdeeld in vier jaargetijden. Een dom liedje van een man met dé stem. Elk mens heeft jaargetijden zoals ik. Winter, lente, zomer, herfst, winter, lente, zomer, herfst een ontelbaar aantal keer. Leef je leven, geniet van het moment. Bloei als je bloeien moet, stop als je stoppen moet. Dat is mijn verhaal. Het is koud. Steenkoud, maar nog even en de wind streelt mijn bladeren, de vogels dansen over mijn takken en ook al denk je dat de boom rust, dan nog geniet ik van het moment. De staalblauwe lucht en de merel op de hoogste tak die reikhalzend uitkijkt naar de eerste warme dag. De dag dat elk wezen zich herboren voelt.
200 JAAR OUD
200 jaar oud en ik voel dat de lente komt. Ik voel de energie van het voorjaar, maar mijn takken kunnen niet opbrengen wat mijn wortels voelen. Zoveel energie, zoveel kracht. De eerste takken schieten blad en ik voel dat ik ook dit jaar vol in bloei zal staan. Het kost veel energie, ik weet dat het ergens goed voor is. De vogels die hier al jaren wonen, generatie na generatie. Het kind dat voorbij loopt en speelt met een tak of blad. Ik ben klaar voor de zomer, misschien niet in het tempo van een jonge onstuimige boom, maar als wonder van de natuur.
SCHADUWRIJK
De dag was lang en moeizaam. De zon was heet en ongenadig. Ik vroeg me af of het ooit nog koel zou worden. Gelukkig kreeg ik schaduw. Stond iemand anders in mijn licht. Mensen hebben het daar moeilijk mee, dat weet ik uit eigen ervaring. Het zorgt ervoor dat mensen elkaar gaan haten, er komen zelfs oorlogen door. Maar op een dag als vandaag, doet het allemaal niet ter zake. Zijn we blij om in de schaduw te mogen staan van een ander.
ONBEGRIJPELIJKE WERELD
Hoe mogelijk is het om te leven in een wereld die je niet begrijpt. Een wereld die anders denkt dan jij. Die denkt in structuur en logica. Waar mensen die slim zijn alles weten en domme mensen alleen maar praten over het leven. Het leven van alle dag. Een leven dat gaat over eten en drinken. De kleine dingen die het leven groot maken en tegelijkertijd klein. Wat moet je daar dan mee? Moet je denken of moet je berusten, zoals deze boom. Te lelijk om een mooie plek in de tuin te krijgen, te mooi om weg te gooien. Misschien wel om een verhaal te bedenken dat ik nog niet heb bedacht, maar dat met de volgende zin ontstaan.
Een boom die onvolmaakt is als het leven zelf.
Niet fotografisch, niet visueel geschikt om eeuwig te leven, maar is het met ons leven niet anders. Is het daarom dat wij op zoek zijn naar mooie dingen, waarmee wij ons omringen. Deze boom staat op een heuvel van woorden. De boom is geworteld in de betekenis van het woord. Eva zal niet de appel plukken en de slang zoekt een boom met takken waardoor hij kan laten zien dat hij er is. Deze boom heeft maar een verhaal. Een verhaal over het leven. Het gaat niet om schoonheid, het gaat om een mooi leven leiden. Een leven kostbaar voor jezelf en voor alle mensen om je heen..
LEVENDE KLEUREN
Aan het einde van mijn leven ben ik blad, tak, wortel en stronk. Er is niets van me overgebleven. Een herinnering aan wie ik ooit was, is eeuwen geleden. De wereld om me heen is me ontvallen en dat geldt ook voor de wereld die komen gaat. Nu pas besef ik dat het leven gaat over kleuren. Groen, geel en rood. En allemaal zijn ze even waardevol en nu ik me dat realiseer, weet ik ook dat ik nooit doodga. Ik besta omdat ik ooit was.
DE VIER JAARGETIJDEN
Mensen leven in lente, zomer, herfst en winter. Ikzelf leef niet in vier seizoenen, maar leef het leven dat me is gegeven. Er is een tijd van ontwaken, bloeien, groeien en rusten. En dat oneindig veel keer. Volgens mij gaat het om leven in het tempo dat je is gegeven. Dat is iets wat mensen wel eens vergeten.