Het verhaal van de jongen en de boom.
Zeven jaar en winnaar van een straattekenwedstrijd. De tekening waarmee ik eerste werd, was een landschap getekend vanuit vogelperspectief.
De hoofdprijs. Een doos met 12 tubes verf en wat kwasten. Trots als een pauw was ik, toen ik de prijs in ontvangst nam. En eenmaal thuis, brandden mijn handen van verlangen. Ik wist direct wat ik zou gaan schilderen. Een boom. Niet alleen omdat ik Van den Boom heet. Er was nog een reden waarom het een boom moest worden. De inspiratie was de roze perzikboom van Vincent van Gogh. Een reproductie die bij ons in de woonkamer hing, naast het kruis met Jezus. Van een buurman, die timmerman was, kreeg ik plankje triplex om het werk op te vereeuwigen.
De boom die ik wilde schilderen, stond midden in een weiland die rondom omringd was door een sloot. Een ezel had ik natuurlijk niet. Daarom ging ik in de sloot staan en op de rand legde ik het plankje. Op die manier ontstond een soort ezel en vanuit dit standpunt maakte ik mijn eerste schilderij met een boom.Een tijdje heeft het schilderij in mijn slaapkamer gestaan, maar naarmate ik langer naar het schilderij keek, werd het voor mij duidelijk dat het niet goed genoeg was om te bewaren. Op een dag heb ik het dan ook weggegooid.
Wat is er in al die jaren gebeurd tussen dat het eerste boomschilderij en de serie met bomen die ik in 2022 ben gaan maken? Zoals bij de meeste mensen, is er in die jaren veel gebeurd. Maar, laat ik me beperken tot creativiteit. Ik ben als creatief in de reclame gaan werken. Eerst als copywriter en later als creatief directeur.
In de wereld van reclame heb ik geleerd dat het niet gaat om plaatjes, maar om ideeën.
En als je een idee hebt dan ga je dit visualiseren, waarbij de vorm altijd de inhoud volgt en nooit andersom. Ik zie mezelf dan ook niet als een kunstenaar die een herkenbare eigen stijl heeft. Ik zie mezelf meer als crealist. Iemand die creatief naar de realiteit kijkt. Want de realiteit bestaat niet. De realiteit is immers een constructie van veronderstellingen en aannames. Dan heb ik het over percepties. De percepties van doelgroepen beïnvloeden is wat reclame doet. Het beïnvloeden van percepties is ook wat mij drijft. Dat geldt voor mijn commerciële werk net zo goed als voor mijn vrije werk.
Wat is dan de verbindende factor in mijn werk? Het handschrift wat iemands werk interessant en uniek maakt? De rode draad in mijn werk is dat ik de wereld wil verbeteren. Hoop en troost bieden of mensen laten zien dat er altijd een oplossing is. Hierbij streef ik altijd naar geïnspireerde eenvoud. Daarmee bedoel ik dat ik elk idee (de boodschap) op een inspirerende manier wil vertellen. In mijn geval dus in woord en beeld. Net zo goed als een advertentie een kopregel, bodytekst en visual heeft, is dit bij mijn schilderijen, tekeningen en beelden ook het geval. Mijn creaties zijn nooit puur beeld of puur tekst of puur vormgeving. Het is altijd een combinatie.
Het een en ander zo vormgegeven dat het attractief is om naar te kijken.
Het is een randvoorwaarde om ervoor te zorgen dat de boodschap overkomt. En dan ook nog op een unieke manier verteld, omdat het gaat om originaliteit en gewoon omdat kopiëren verboden is. Attractief betekent overigens niet altijd mooi, het kan ook confronterend zijn of zelfs lelijk. Attractiviteit heb je dus nodig om ergens doorheen te breken, om de perceptie van de kijker te veranderen. En dat moet kloppen tot in detail, want als er iets niet klopt, staat dit de overdracht van de boodschap in de weg. Het idee wordt niet begrepen, afgewezen of ontkend.
Net zoals in de reclame gebruik ik in mijn vrije werk thema’s.
En elk thema krijgt een eigen uitwerking, een eigen techniek. Dat verklaart de verscheidenheid van mijn handschrift.
Bij de serie over de tragedie bij de MH-17 heb ik gebruik gemaakt van een vloeibare techniek. Metaal en mensen worden door de hitte vloeibaar, ze verdampten feitelijk. Net zo goed als het streven naar vrijheid verdampt is.
Bij de serie over nieuw leiderschap was het een vereiste dat de portretten zo realistisch mogelijk waren en dan ook zo uitgewerkt dat de serie in totaliteit één niveau had. Het verhaal zou anders al snel gaan over een paar portretten die mislukt waren. En dus niet om het feit dat we in dezewereld leiders nodig hebben die zorgen voor verbinding en niet voor verdeeldheid.
Bij de serie Homeland wilde ik laten zien wat je met creativiteit kunt doen als je alleen nog de beschikking zou hebben over pen en papier met als inspiratiebron bomen en landschappen omdat je daar rust en veiligheid vindt.
Het thema bepaalt dus de wijze van uitwerking. Bij de uitwerking draait het uiteindelijk maar om één ding en dat is de wijze waarop het idee/thema is vormgegeven. Daarom besteed ik veel tijd en geld om de juiste vorm te vinden die past bij de boodschap. Dat betekent ook dat ik veel experimenteer met materialen en technieken. En ook dit is terug te zien in de grote verscheidenheid van mijn werk.
Back to my roots
Ik ben weer terug waar ik ooit begonnen ben. Terug bij de boom waar het schilderen ooit begon. Ik schilder alleen deze keer niet de boom die ik zie, ik schilder de boom die in mij zit. De boom die je niet van buiten zitten, maar die diep van binnen in mij leeft. Kleurrijk, fantasierijk en positief. Soms ook verdrietig, maar altijd hoopvol. Het verhaal van de jongen en de boom.
