Menselijk of onmenselijk dat is de vraag. Ik was negen jaar oud toen mijn moeder na een lang ziekbed overleed. Vier jaar kanker. Als kind heb ik regelmatig aan God gevraagd om haar uit haar lijden te verlossen. Dat heeft hij ook gedaan, op een mooie zomerse dag in augustus met een strakblauwe lucht.
‘Ze kan zo recht naar de hemel,’ zei ik tegen een vriendje dat aan mij vroeg hoe het met mijn moeder ging.

Dezelfde dag nog, werd mijn smeekbede verhoord. Ik werd naar binnen geroepen om te komen eten. Goed en wel zaten we aan tafel of mijn vader werd aan de telefoon geroepen. Aan de telefoon hoorde mijn vader dat zijn vrouw en onze moeder was overleden.
Mijn familie zat vol tranen aan tafel, maar ik was zielsgelukkig met haar dood. Eindelijk verlost uit haar lijden.

Waarom schrijf ik dit?

Ik schrijf dit om erachter te komen hoe jij kijkt tegen het volgende.
Mijn schoonmoeder is negentig jaar oud tot een maand of acht geleden kon ze alles nog. Met haar Mercedes cruisen door Nederland, boodschappen doen, een ommetje maken met iemand uit de straat.
Dat gaat niet meer.
Ze is aan het dementeren geslagen en wel in een hoog tempo. Die snelheid past wel bij haar. Al die andere dingen niet.

Mensen zien die er niet zijn, naar huis willen terwijl je altijd thuis bent en niet meer weten of het acht uur in de morgen of in de avond is. Ook niet meer weten hoe je computer werkt en zelfs het zetten van een handtekening geeft problemen.

De volgende stap is naar een verzorgingshuis en daarmee gaat definitief al haar zelfstandigheid verloren. En dan begint het grote wachten totdat God haar roept om te komen. Maar mijn schoonmoeder is niet gelovig en zal dus niet horen als zij geroepen wordt. Dus ze zal moeten wachten tot haar lichaam het begeeft. Wie ze is en was zal nog verder verdwijnen en wij mogen toekijken hoe dat allemaal gaat. Ik vind het onmenselijk. En jij?
.
Over de foto: mijn moeder en ik op mijn vierde verjaardag. Als cadeau kreeg ik een door haar gemaakte indianenpak.