Tag Archief van: euthanasie

Verbondenheid

/in

Verbondenheid wordt gevisualiseerd in de vorm van vier geschilderde bomen in een fantasie landschap

Het Magische Gevoel van Verbondenheid: Een Essay over Natuur, Inspiratie en Verantwoordelijkheid

We leven in een wereld waar angst en verdeeldheid vaak de boventoon voeren. In die wereld is het belangrijk om een stem van hoop en inspiratie te laten klinken. We worden dagelijks geconfronteerd met uitdagingen en problemen die ons lijken te overweldigen. Echter, het is van belang om te erkennen dat het antwoord op deze problemen niet ligt in geweld of destructief gedrag, maar eerder in het vinden van inspiratie en verbondenheid met de wereld om ons heen.

Demonstreren met geweld bijvoorbeeld als middel om de opwarming van de aarde te voorkomen, is niet alleen ineffectief, maar kan ook leiden tot verdere verdeeldheid en onrust. In plaats daarvan zou het beter zijn als we elkaar inspireren met verhalen. Verhalen over de natuur, verhalen die ons herinneren aan de schoonheid en wonderen van het leven op aarde. Door deze verhalen te delen, kunnen we een dieper begrip en respect ontwikkelen voor de planeet die ons met liefde omringt.

Geen verplichting, maar een kans

Het is van essentieel belang dat we ons realiseren dat het redden van de aarde niet alleen een verplichting is, maar ook een kans om een waardevolle bijdrage te leveren aan iets groters dan onszelf. Wanneer we de pracht en diversiteit van de natuur om ons heen erkennen en waarderen, wordt het beschermen van de aarde geen last, maar eerder een nobel streven waar we ons met hart en ziel voor willen inzetten.

Met mijn serie schilderijen, met als thema ‘bomen en hun verhalen’, probeer ik mensen bewust te maken van het wonder van het leven op aarde. Door de schoonheid en kracht van bomen te portretteren, nodig ik anderen uit om zich te verbinden met de natuur en het gevoel van verwondering en verbondenheid te ervaren dat inherent is aan het zijn op deze planeet.

Het is een gevoel dat moeilijk in woorden te vatten is, een gevoel dat dieper gaat dan onze rationele geest kan bevatten. Het is een magisch gevoel dat niet volledig verklaard kan worden door natuurkundige wetten, maar eerder door de eindeloze mysteries en wonderen van de natuur die ons elke dag opnieuw omringen.

Het gaat om verbondenheid

In deze tijd van onzekerheid en verdeeldheid is het van wezenlijk belang om ons te blijven verbinden met de natuur en met elkaar. Laten we elkaar inspireren met verhalen over de pracht van het leven op aarde en laten we samen streven naar een toekomst waarin liefde, respect en verbondenheid centraal staan. Want uiteindelijk is het onze gezamenlijke verantwoordelijkheid om deze planeet te koesteren en te beschermen, niet alleen voor onszelf, maar ook voor de generaties die na ons komen.

Menselijk of onmenselijk

/in

Foto van mijn moeder en mij als indiaan verkleed. Het pak heeft mijn moeder zelf gemaakt en het was een verjaardagscadeau. Het is een zwart/wit foto uit de jaren zestig, genomen op 1 oktober in onze achtertuin.

Menselijk of onmenselijk dat is de vraag. Ik was negen jaar oud toen mijn moeder na een lang ziekbed overleed. Vier jaar kanker. Als kind heb ik regelmatig aan God gevraagd om haar uit haar lijden te verlossen. Dat heeft hij ook gedaan, op een mooie zomerse dag in augustus met een strakblauwe lucht.
‘Ze kan zo recht naar de hemel,’ zei ik tegen een vriendje dat aan mij vroeg hoe het met mijn moeder ging.

Dezelfde dag nog, werd mijn smeekbede verhoord. Ik werd naar binnen geroepen om te komen eten. Goed en wel zaten we aan tafel of mijn vader werd aan de telefoon geroepen. Aan de telefoon hoorde mijn vader dat zijn vrouw en onze moeder was overleden.
Mijn familie zat vol tranen aan tafel, maar ik was zielsgelukkig met haar dood. Eindelijk verlost uit haar lijden.

Waarom schrijf ik dit?

Ik schrijf dit om erachter te komen hoe jij kijkt tegen het volgende.
Mijn schoonmoeder is negentig jaar oud tot een maand of acht geleden kon ze alles nog. Met haar Mercedes cruisen door Nederland, boodschappen doen, een ommetje maken met iemand uit de straat.
Dat gaat niet meer.
Ze is aan het dementeren geslagen en wel in een hoog tempo. Die snelheid past wel bij haar. Al die andere dingen niet.

Mensen zien die er niet zijn, naar huis willen terwijl je altijd thuis bent en niet meer weten of het acht uur in de morgen of in de avond is. Ook niet meer weten hoe je computer werkt en zelfs het zetten van een handtekening geeft problemen.

De volgende stap is naar een verzorgingshuis en daarmee gaat definitief al haar zelfstandigheid verloren. En dan begint het grote wachten totdat God haar roept om te komen. Maar mijn schoonmoeder is niet gelovig en zal dus niet horen als zij geroepen wordt. Dus ze zal moeten wachten tot haar lichaam het begeeft. Wie ze is en was zal nog verder verdwijnen en wij mogen toekijken hoe dat allemaal gaat. Ik vind het onmenselijk. En jij?
.
Over de foto: mijn moeder en ik op mijn vierde verjaardag. Als cadeau kreeg ik een door haar gemaakte indianenpak.