advandenboom Archieven

Mao Zedong in het Raadhuis

08/09/2017/in advandenboom

wereldleiders,mao,zedong,modern,art,portret,schilderij

Portret uit de serie wereldleiders

De wereld vraagt om zingeving en nieuwe ideeën. De wereld vraagt om vrede. Dit was een jaar geleden mijn conclusie toen ik om me heen keek. Op vrijdagavond weerloze burgers neerknallen in hartje Parijs, met een vrachtauto mensen doodrijden op een boulevard als ze de vrijheid vieren, een ambassadeur in de rug schieten als hij in een museum vol vuur spreekt over zijn mooie Rusland. En terwijl ik dit schrijf, inrijden op onschuldige mensen die wandelen op de Ramblas in Barcelona.

Wat kan ik bijdragen om de wereld beter te maken?

Er moest iets gebeuren, maar wat kon ik doen? In een wereld waarin de leiders beschikken over tactische wapens, heb ik alleen pen, papier, olieverf, pastelkrijt en een scanner om het gevecht aan te gaan voor een betere wereld. Bovendien moest ik tijd vrij gaan maken om zelf actie te ondernemen. Ik moest zelf veranderen. Mezelf opnieuw uitvinden. Natuurlijk vind ik het zinvol om verhalen van klanten te vertellen, maar het is minstens zo belangrijk om je eigen verhalen te delen met de wereld om je heen.

Jack Welsh heeft ooit eens gezegd dat als je zijn bedrijf wilde veranderen, je hem moest veranderen. Een uitspraak die mij geïnspireerd heeft tot mijn project ‘Wereldleiders’. Als reclamemens weet ik dat perceptie realiteit is. In 30 jaar tijd heb ik ook geleerd hoe je percepties kunt veranderen. En als je weet hoe je dat moet doen, dan kun je de wereld veranderen.

Op 26 oktober start mijn expositie ‘Wereldleiders’ in het Raadhuis van Hilversum. Hierbij het eerste portret uit de serie van in totaal ruim 50 portretten. Mao Zedong, een leider uit de periode dat ideologie de verschillen tussen mensen, landen en continenten bepaalde. In de komende weken zal ik meer portretten delen en meer vertellen over de tentoonstelling.

BewarenBewaren

KL1715

03/09/2017/in advandenboom

Op weg van Amsterdam naar Valencia

KL1715 komt van de grond en de aarde verdwijnt onder mijn voeten. De zon komt langzaam dichterbij. Ik stijg in hoog tempo naar 20.000 voet en ik voel me zweverig. Komt het door de zwaartekracht die ik moet overwinnen? Of door de wereld onder mij die steeds kleiner wordt? Of komt het door het magische licht op de vleugel?

Helemaal thuis. Komt het door de piloot in de cockpit die ons op koers houdt? Of komt het door mijn familie die in dezelfde rij naast me zit? Of komt het door het magische licht op de vleugel?

Tussen hemel en aarde. Komt het door het leven dat gewoon doorgaat terwijl ik niet op aarde ben? Of door de wolken die mijn zicht doen verdwijnen in de mist? Of komt het door het magische licht op de vleugel?

Het vliegtuig trilt. Komt het door de turbulentie? Of omdat het vliegtuig verlangt naar een veilige plek om te landen? Of komt het door het magische licht op de vleugel?

De aarde onder mijn voeten, de zon ver weg als altijd. Ik voel me veilig en verbonden met de wereld. Komt het door de piloot die ons vriendelijk bedankt? Of door mijn mobiele telefoon die verbinding maakt met het netwerk? Of door het magische licht op de vleugel?

Ik doe mijn gordel los en kijk – voor ik het vliegtuig verlaat – nog een keer naar het magische licht op de vleugel van de KL1715.

BewarenBewaren

Wereldberoemd zijn is niet genoeg

25/08/2017/in advandenboom

wereldberoemd-blog-advandenboom-betekenisvol-beroemd-

Stel dat ING een nieuwe sponsoractiviteit zou zoeken om de naamsbekendheid te vergroten. Zou ik dan, net als begin 2000 opnieuw Formule 1 adviseren? De argumentatie was toen, dat het de meest bekeken sport ter wereld was. Als je wereldberoemd wilde worden, dan was dit veruit de beste manier.

Met 300 km per uur naamsbekendheid opbouwen

ING is vervolgens de koningsklasse van de autosport ingegaan en heeft inderdaad bereikt dat de naamsbekendheid is toegenomen. De organisatie is er echter een paar jaar later mee gestopt omdat het te duur werd. Als ING mij opnieuw zou vragen om iets te bedenken voor het vergroten van de naamsbekendheid, zou dat geen Formule 1 zijn. Zelfrijdende auto’s gaan er namelijk voor zorgen dat mensen op een bepaald moment niet meer weten wat zelf autorijden is.

Het ultieme autorijden met een biertje in de hand

Mensen en dan vooral mannen kijken naar Formule 1 omdat het de ultieme autobeleving is. De start… het stoplicht op groen… wie is het eerste weg. Je weet wat het is, want soms heel soms speel je dat spelletje ook op de openbare weg. Of net iets te hard door die scherpe bocht… en als je bij Duitsland de grens overgaat wil je toch weten hoe hard-ie echt kan. Om nog maar te zwijgen over de gewaagde inhaalactie, die je moest doen uit noodzaak. Het hart bonkt in je keel. In iedere man schuilt een beetje Ayrton, Michael of Lewis.

Iedereen met een auto kan zich dan ook voorstellen hoe machtig het moet zijn om je bolide met 300 kilometer over het rechte stuk te sturen, 50 meter voor de bocht af te remmen naar bijna nul en dan weer vol gas richting 100, 200 of 300 kilometer per uur. Het kijkplezier is helemaal compleet als Max de race wint, dan ben je bijna net zo trots als Jos. Anderhalf uur genieten van mannelijke bekwaamheid met een biertje in de hand. Maar als we niet meer zelf kunnen rijden, is het dan nog interessant om te kijken naar de ultieme autobeleving? Ik vrees van niet.

Bekend en betekenisvol

Formule 1 zou dus niet meer mijn oplossing zijn. Het zou iets heel anders moeten zijn. Geen sport en ook geen bestaand maatschappelijk doel. Ik zou adviseren om een eigen beursfonds op te richten, het ING Talent Fonds. Een fonds waar mensen (jong en oud) met talent zich kunnen aanmelden om alles uit hun gaven te halen. Dat fonds gaan we wereldwijd noteren aan alle financiële beurzen en mensen die in het fonds geloven, kunnen hierin investeren. Ze krijgen dan geen dividend in de vorm van geld, maar dividend in de vorm van ontwikkeling van talent. Want een ding weet ik zeker. We kunnen wel geloven in co-creating, maar uiteindelijk hebben we geniale mensen nodig die de wereld verder kunnen brengen. En wat is mooier dan als grote financiële instelling aan de basis te staan van een nieuw inzicht dat de mensheid verder brengt. Dan ben je niet alleen wereldberoemd, maar ook betekenisvol en volgens mij gaat het daar uiteindelijk om.

BewarenBewaren

Oud is gewoon beter

15/08/2017/in advandenboom, Geen onderdeel van een categorie

Saab 900 op de Simplonpas

Mijn Saab 900 heeft de 37 graden Celsius in Italië probleemloos doorstaan. Ook heen en weer over de Simplonpas, een echte aanrader voor autoliefhebbers overigens, vormde geen enkel probleem. Eenmaal terug in het Zwitserse Grächen voor de zekerheid olie en koelvloeistof gecontroleerd. Het oliepeil is perfect, maar het peil van de koelstof is te laag. Gelukkig heb ik altijd een fles vloeistof in de kofferbak liggen, dus even bijvullen en dan kunnen we weer op pad.

Geluk en pech

Samen met mijn vrouw ga ik naar Zermatt, het dorp iets verderop en dat aan de voet van de Matterhorn ligt. Hier heb ik een afspraak met de directeur van het mooiste hotel van deze wintersportplaats. De aanleiding voor de afspraak is om te kijken of ik tijdens het wintersportseizoen in het hotel kan exposeren met mijn Zwitserse landschappen. Een uur later blijkt dit het geval te zijn en dat betekent dat de landschappen vanaf 15 december voor iedereen in Mont Cervin Palace te zien zijn.
De dag kan niet meer stuk natuurlijk, de Saab daarentegen wel. Dat ontdek ik tenminste als terugkom in de parkeergarage en een grote plas koelvloeistof onder de auto zie liggen. Een moment ben ik teleurgesteld, de garage had toch alles gecontroleerd! Maar dan besef ik dat ook dit bij het ultieme autorijden hoort. Soms loopt het anders dan je denkt of hoopt. Snel vul ik nog wat vloeistof bij en dan op zoek naar een garage. Mijn vrouw kijkt me bedenkelijk aan. Ik weet wat ze denkt: ‘Het is altijd iets met een oude Saab. In Italië was het leuk, maar ik zit hier niet op te wachten.’

Het lek bij de Saab 900 is nog niet boven

Binnen twee minuten rijden, hebben we een garage gevonden die aangesloten is bij de Zwitserse ANWB en met mijn Internationale Reis- en Kredietbrief is dit precies de plaats waar we moeten zijn. Het is kwart over twaalf en de monteur zegt dat hij pas vanaf half twee iets kan doen. Hij geeft ons het advies om naar een restaurant te gaan net om de hoek. Een wereldtent volgens hem. Restaurant Die Walliserkanne is een stukje Portugal op 2500 meter hoogte. Wat een saai tochtje leek, wordt een heerlijke lunch. Sappige biefstukken, Portugese salade, knapperige friet en een glaasje heerlijke wijn.

Twee uur later blijkt dat de monteur ons niet kan helpen. De monteur heeft niet het juiste gereedschap om het koelsysteem van de Saab te testen. Hij adviseert ons om naar garage Touring in Sankt Niklaus te gaan. En daar gebeurt iets moois. De jonge jongens die in de garage werken komen spontaan naar buiten om naar de oude auto te kijken. “Ist das een Saab 900, wirklich?” vraagt de oudste van hen. Een jongen van een jaar of twintig. Ik antwoord dat het een Saab 900 turbo is. En dat turbo klinkt blijkbaar magisch, ze duiken met zijn allen in het motorcompartiment om al het schoons te bekijken. Ik kijk naar mijn vrouw, ze kijkt even trots als ik.

Champagne en koelvloeistof

saab-900-blog-oud-is-gewoon-beter-ad-van-den-boom

Factuur van de reparatie van koelsysteem

Het contrast is enorm. In de ochtend zijn we in de wereld van ongekende luxe en een paar uur later zitten we in een garage met mannen met blauwe overalls vol met olie en smeer. En het is allebei even waardevol om mee te maken. De Saab kan die middag niet meer gemaakt worden. Een nieuwe slang kan pas over een week of in Sankt Niklaus afgeleverd worden.
Ik wil de ANWB gaan bellen.
“Kein Problem,” zegt de eigenaar dan. Een oudere man, die twee topjes van zijn vinger aan zijn rechterhand mist, misschien omdat hij ooit draaiende delen heeft geraakt.
“Ich bedenke schon etwas”.
De volgende ochtend staat de Saab op de afgesproken tijd klaar en moeten we afrekenen. Zwitserland is een duur land en ik reken op een paar honderd Franken, maar dat is niet het geval. Ik moet 80 franken betalen.
We moeten wel beloven dat we hem laten weten of we goed zijn aangekomen en dat hebben we ook gedaan.

Saai of spannend?

In onze computers op wielen razen we planmatig van ons huis naar de bestemming en wij zijn pas echt blij als het saai is. Terwijl je toch op vakantie gaat voor avontuur, het onverwachtste, die ervaring die je voor eeuwig bijblijft. In mijn geval niet alleen mijn komende expositie in Zermatt, maar ook de vriendelijke en vindingrijke garagerist die mijn Saab repareerde zodat ik op eigen kracht terug naar Nederland kon. Dat avontuur van het autorijden gun ik iedereen. En daarom denk ik nu; oud is gewoon beter.

BewarenBewaren

BewarenBewarenBewarenBewaren

BewarenBewaren

Titanic

04/08/2017/in advandenboom

Venus aangemeerd in de haven van Venetië

Een ZX Spectrum van Clive Sinclair was mijn eerste computer. Met mijn tweede computer, een Commodore 264, zette ik een stap richting digitale mogelijkheden en met mijn aankoop van een Apple Classic ging een droom in vervulling. Het was liefde op het eerste gezicht. De vormgeving en het gemak waarmee je kon werken waren uniek. In 1989 las ik het boek Odyssey: Pepsi to Apple van John Sculley. Ik besefte door dit boek dat mijn band met het merk niet ging over het product, maar over de visie en de passie waarmee de computers gemaakt werden. Apple ging over een man die een droom wilde realiseren, iemand die de wereld beter wilde maken. Dat gegeven sprak mij aan, persoonlijk en professioneel. Een inzicht dat ik gebruikte om bijvoorbeeld voor Amstel Bier de drie vrienden campagne te bedenken. Een campagne die niet ging over bier, maar over vriendschap. Vriendschap met bier als katalysator. Bier dat gebrouwen werd door de beste brouwers en gedronken werd door de beste drinkers (lees vrienden).

Investeren in de droom van Steve

Mijn liefde voor het merk was zo groot, dat ik ook meeging in de nieuwste ontwikkelingen. In 1992 kocht ik een Apple Powerbook 170, waarvoor ik volgens mij zo’n 5500 gulden betaalde. In die tijd werd je in bepaalde café’s als je ‘mobiel’ aan het werken was, gevraagd of je niet ergens anders kon gaan zitten met je televisie. De wereld dacht nog niet aan werken waar je wilde en aan digitale verbindingen waarmee je kon browsen, googlen of mailen. Het merk Apple was zijn tijd ver vooruit. En toen ging het mis. Apple zat opeens met computers die onverkoopbaar waren. Steve Jobs moest weg, van het Apple gevoel was binnen een paar jaar niets meer over dan het logo op de voorkant van het beeldscherm. Het idee van beeldscherm en harde schijf ineen was natuurlijk ook al losgelaten. Desondanks bleef ik het merk trouw en toen de Think Different campagne van start ging, werd ik meteen weer bevestigd in de juistheid van mijn keuze. De grijze Imac G3 die ik kocht, staat al jaren op zolder en niet zonder reden.

Dromen blijken bedrog

Inmiddels werk ik nog steeds met veel plezier met mijn vijfde MacBook. Met liefde voor het merk heeft het echter niet veel meer te maken. Belastingontduiking, medewerkers die uit het raam springen, de dood van Steve Jobs die door het bedrijf verheerlijkt werd als een soort nobele wereldverbeteraar, aandeelhouders die alleen geïnteresseerd zijn in de prijs van het aandeel, innovatieve producten die geen echte innovaties meer zijn. Zo maar wat zaken die je aan het twijfelen brengen. Is Apple nog wel dat mooie merk waar je ooit voor bent gevallen? De film over Steve kan het gevoel niet meer goed maken, hoe mooi de film ook is. En dan kom je in Venetië en daar zie je het schip Venus liggen dat door Steve Jobs is ontworpen samen met Philip Starck. Het is een surrealistisch plaatje; het moderne design dat aan de eeuwenoude kade ligt. Om het schip staat een groot hek en bewaking en hierdoor wordt mijn gevoel bevestigd dat Apple allang niet meer gaat over het realiseren van dromen. Voorbijgangers zijn virussen die tegengehouden moeten worden.

De nieuwe Titanic

Sterke merken hebben de ambitie om het leven van hun klanten waardevoller te maken. Merken die in handen zijn van of in handen komen van mensen die alleen geïnteresseerd zijn in winstmaximalisatie hebben niet langer bestaansrecht. Misschien wordt het hoog tijd dat in een wereld, waarin iedereen het heeft over duurzaam ondernemen en social responsibility, vooraanstaande merken daadwerkelijk betekenis gaan geven aan een betere wereld. Want doen zij dat niet, dan gaan ze ten onder en wordt een schip als Venus een tweede Titanic.

BewarenBewaren

Soms is oud gewoon beter

26/07/2017/in advandenboom

Een autovakantie met een 25 jaar oude Saab 900. Een zwarte cabrio die, zeker voor die tijd, uitgerust is met alle denkbare luxe. Wissers op de koplampen, elektrisch verstelbare buitenspiegels en ramen. Verder stoelverwarming, lederen bekleding, ABS en natuurlijk een turbo.

De reis gaat via Duitsland, de Zwitserse Alpen naar Italië. Ik geniet van het rijden zonder dak, wat nog eens versterkt wordt door het unieke geronk van de motor

De 200 pk van een 900 turbo dwingen je niet tot racen, ze dwingen je om over autorijden na te denken. Of beter gezegd om even stil te staan bij de vrijheid die autorijden met zich meebrengt. Dit gebeurt bijna automatisch als ik in Duitsland met hoge snelheid wordt ingehaald door moderne auto’s. Auto’s met luchtvering, een 8-traps automaat, speed limit info en allerlei connectivity- en navigatiesystemen. Over vijf jaar, als mijn Saab 30 jaar oud is, worden we niet meer ingehaald door mensen die rijden, maar door computers.

saab900-ad-van-den-boom-blog-advandenboom.com-soms-is-oud-beter-somsisoudbeter

Saab 900 bij Antico Borgo Di Tabiano Castello (It)

Het is het verschil tussen techniek en romantiek

Ik ruik het oude leer, de druppel olie die verbrandt op de uitlaat en de zware lucht van benzine. En dan realiseer ik me nog iets. Mijn Saab is bedacht en gebouwd door mensen. Een auto die ontstaan is in een tijd dat internet niet bestond. Er is geen onderdeel in deze auto dat in verbinding staat met een satelliet die precies weet waar ik ben, hoe hard ik rijd of hoeveel brandstof ik in mijn tank heb.

Mijn Saab gaat over vrijheid, over gaan en staan waar je wilt zonder dat iemand meekijkt. Mijn Saab gaat over zelfbeschikking; pomp ik wel of niet mijn banden op, zet ik wel of niet het licht aan in een tunnel, tank ik pas als het lampje brandt of juist niet.

Zonder dat we het ons realiseren wisselen we deze vrijheid in voor technische innovaties die ervoor zorgen dat autorijden niets avontuurlijks meer heeft. Het wordt met de dag meer vervoer van A naar B. Elektrisch en zelfrijdend dat heeft de toekomst. Meer techniek betekent automatisch minder romantiek. En dan komt er een dag dat iedere man zich realiseert dat autorijden vroeger beter was. Ga dus, nu het nog kan, ook op zoek naar een goede klassieker. Een auto met een echte motor, die kraakt als je door de bochten gaat en die elke meter laat voelen dat jij de bestuurder bent. Soms is oud gewoon beter.

Fake Art

17/07/2017/in advandenboom

Titel: Verveling door Ad van den Boom uit de serie Fake Art 2017

Het nieuws staat vol met berichten over nepnieuws. Dat is toch geen nieuws, denk ik. Iedereen weet inmiddels toch dat de media niet zomaar te vertrouwen zijn. En met de komst van de nieuwe media weet je al helemaal niet meer wat echt of nep is. De een schrijft dit en de ander dat en dit blijkt allebei waar te zijn of niet waar. Maar wat maakt het uit. Nieuws is nieuws.

Politici doen beloften die na de verkiezingen nep blijken te zijn. Rechters hebben iemand al veroordeeld voor het proces begint als het zo beter uitkomt en tandartsen geven zich uit voor orthodontisten omdat het beter schuift.

Is er dan niets meer betrouwbaar in de wereld? Jazeker wel. Reclame is betrouwbaar, want van reclame weet iedereen dat het niet waar is of althans niet helemaal waar. Bovendien is reclame aan allerlei wetten gebonden, zodat je allang niet meer kunt zeggen wat je graag zou willen zeggen.

Maar hoe zit het dan eigenlijk in de kunstwereld? Voor kunstenaars was en blijft het moeilijk om bij een vooraanstaand museum binnen te komen. Je moet horen bij een select gezelschap, dat over de wereld al in een aantal collecties opgenomen is om ergens tentoongesteld te worden. Je CV en de lijst met tentoonstellingen lijkt belangrijker dan het werk dat je maakt.

Gelukkig betekenen andere tijden ook andere kunst. We leven in een tijd waarin het normaal is om met fake nieuws te komen. Waarom dan ook geen echte kunst op een fake plek, zoals mijn beeld ‘Verveling’ in de tuin van Museum Voorlinden?

De werkelijkheid bestaat niet, de werkelijkheid moeten je creëren.

Voorbij wat je kunt zien

06/03/2017/in advandenboom

Kunst raakt mensen omdat bepaalde beelden niet passen in onze hersenen. Kunst doorbreekt daardoor patronen in ons brein. Daarom zet een wit doek met als titel ‘Zonder titel’ mensen aan het denken. Gewoonweg omdat er in onze hersenen geen beeld is opgeslagen daar hiernaar verwijst. Een eskimo zal bij het zien van het doek meteen denken aan sneeuw, omdat dit beeld in de hersenen een plek heeft gekregen.

Patronen doorbreken

Veel kunstenaars maken gebruik van dit gegeven en creëren beelden die niet passen binnen ons referentiekader, maar als we meer van dit soort beelden zien, treedt er gewenning op. Kunst heeft daardoor in onze hoofden een plek gekregen en daardoor bepaalt de geest al snel of iets kunst is of niet. Kunst voldoet daarmee – net als alles – aan een bepaalde verwachting. Vult dus in wat we al denken of vinden.

De werkelijkheid bestaat niet

Mijn hele leven ben ik bezig geweest om de perceptie van mensen te beïnvloeden door hen anders naar de werkelijkheid te laten kijken. De werkelijkheid bestaat immers niet, de werkelijkheid zit in je hoofd. Hieronder kun je lezen hoe het werkt.

percepties voorbij wat je kunt zien percepties ad van den boom

Het beeld hierboven laat een vaas zien, maar ook twee gezichten. En het is allebei waar, hiermee wordt duidelijk dat de realiteit voor ieder mens anders is of kan zijn. Hoe kun je ervoor zorgen dat mensen anders naar hetzelfde gaan kijken? Dat kun je doen met woorden. Woorden die duidelijk maken waar je naar kijkt en zo voorkomen dat je er zelf iets van maakt.

Titel: Witte vaas in zwarte achtergrond

Titel: Twee gezichten in witte achtergrond

Percepties veranderen

Het veranderen van percepties is wat mij drijft. Ik zie mezelf niet als kunstenaar, ik zie mezelf als een creatief mens, die de kijker ziet als ontvanger en mezelf als zender. Een creatief mens dat woord en beeld combineert. Niet met de bedoeling om patronen te doorbreken, maar om de toeschouwer te inspireren om anders naar de werkelijkheid te kijken, net zo goed naar zijn eigen werkelijkheid als naar de werkelijkheid om hem heen. Ik probeer dus de perceptie te veranderen. En percepties gaan niet over kijken, maar over constructies in je hoofd.

Voorbij wat je kunt zien

Mijn werk moet je niet beoordelen op wat je ziet, maar moet je beoordelen op wat het met je doet. Bij mij gaat het dus niet zozeer om het beeld, maar om de boodschap. Dat verklaart ook mijn diversiteit in werk en in bepaalde gevallen de snelheid waarmee het gemaakt is. De boodschap bepaalt de vorm en niet omgekeerd.

Creëer je eigen realiteit

De ontvanger die meegaat in mijn verhaal is iemand die begrijpt dat de werkelijkheid een constructie van ervaringen en aannames is. En wie dat durft aan te nemen is in staat om daarnaar te handelen. Dat zijn mensen hierdoor hun leven een wending kunnen geven. Mensen die in staat zijn om een eigen realiteit te creëren. En dat is een vrijheid die ik ieder mens gun.

Lees meer

Pieter Broertjes – Het kloppend hart van Hilversum

21/02/2017/in advandenboom

wereldleiders,pieter,broertjes,modern,art,portret,schilderij

Een dag na zijn herbenoeming was ik op bezoek bij Pieter Broertjes. De burgemeester van Hilversum, het dorp waar ik woon en werk. Pieter heeft mijn hart gestolen. Niet zozeer als politicus, maar wel als burgemeester en bovenal als mens. Een mens met een hart. Nu heeft iedereen een hart, maar Pieter heeft het op de juiste plek en dat maakt hem zo bijzonder.

Prachtig gebouw van Dudok

Het raadhuis van Hilversum is volgens veel mensen één van de mooiste gebouwen in z’n soort. Het is inderdaad mooi, maar ook hard en afstandelijk. Zeg maar een soort Mondriaan, maar dan van steen. Een gebouw zonder warmte. Heeft Dudok het misschien ooit zo bedacht? Louter vanuit verstand, ontdaan van alle emotie? Een gebouw dat staat en blijft staan, wat mensen ook denken of vinden.

Bestuurder en mens

Maar dan gebeurt er iets. De loop der dingen krijgt een wending. Er wordt iemand benoemd zonder een actief politiek verleden. Het is wel iemand die staat voor een bepaalde kleur, maar die kleur vormt de basis voor rose tot en met paars. Dat is de invulling die hij eraan weet te geven. En dan heb ik het over leiderschap. Hij is in staat – als een van de weinige bestuurders in dit land – verder te kijken dan wat van hem verwacht wordt. Hij vindt wat hij vindt en dat maakt hem een mens om van te houden.

Het kloppend hart van Hilversum

Ik heb de burgemeester een schilderij geschonken van het raadhuis. De titel van het werk “Het huis heeft eindelijk een vader.” Een vader die er is voor iedereen die iets heeft met Hilversum. Een betrokken en actieve vader die je overal tegenkomt. Net zo goed bij een opening in Museum Hilversum als bij een opening van een snackbar. Als je Pieter een keer persoonlijk ontmoet, begrijp je meteen waarom het kille gebouw met zijn komst een hart heeft gekregen. Een hart dat klopt voor ons allemaal, ook de komende zes jaar.

World Press Photo 2016

13/02/2017/in advandenboom

In 2016 heb ik van – voor mij – belangrijke gebeurtenissen een schilderij gemaakt. Het laatste beeld uit de serie was bijgaand beeld. Ik was ervan overtuigd dat één van de foto’s World Press Photo 2016 zou winnen. Misschien niet deze foto uit de serie, maar wel gebeurtenis zelf.

Oordeel van de jury World Press Photo 2016

Volgens de jury viel uiteindelijk de keus op het werk van Ozbilici vanwege “de explosieve foto die echt de haat van onze tijd weergeeft”. Juryvoorzitter Stuart Franklin noemt de winnaar een “ongelooflijk moedige man, die zijn werk heroïsch heeft gedaan doordat hij toevallig op een persconferentie was die in zo’n tragedie veranderde”.
Woorden waar ik me volledig bij aansluit, zoals in de bijgaande tekst van het schilderij te lezen is.

Weg van de werkelijkheid ad van den boom vluchten schilderij

World Press Photo 2016 winnaar

Tekst in het beeld

Ankara, 19 december 2016. Vluchten in barbaarsheid. Ambassadeur van Rusland Andrei Karlov speecht tijdens een fototentoonstelling over reizigers in Rusland. Terwijl hij vol liefde praat over zijn mooie land wordt hij van achteren met acht kogels doodgeschoten. De man in het zwart is de dader. Een politieman die zich als beveiliger heeft uitgegeven. Hij pleegt de moord uit naam van God en vaderland. De tijd van het Wilde Westen keert terug in het Midden-Oosten. /// ad van den boom

De hele serie is hier te bekijken.