Kunstroof is een nachtmerrie. Het overkwam me een tijdje geleden. Vier van de zes bronzen beelden die in een beeldentuin stonden, zijn gestolen. Onder andere het beeld Oergevoel, wat hierboven is afgebeeld. Een trieste gebeurtenis die me een leeg gevoel geeft.

Twee uur later realiseer ik me dat ik kan zwelgen in verdriet of dat ik er een positieve draai aan kan geven. Een wending die ervoor zorgt dat het onbestemde gevoel verdwijnt.

Je bent nooit te oud om te stoppen met iets wat energie kost, te veranderen omdat je dit de hoogste tijd vindt of om te vernieuwen omdat je mee wilt gaan met de tijd. Naast mijn werk in opdracht probeer ik daarom te vernieuwen. Want er komt een dag dat ik stop met werken en ik iets zinvols in mijn leven wil blijven doen. Daarom schrijf, schilder en beeldhouw ik als ik wat tijd over heb.

Schrijven is een kwestie van focus en geduld. Schilderen geeft je de vrijheid om constant te veranderen. Beeldhouwen is een uitdagend proces met alleen voortuitgang. Een stuk steen wat is verdwenen komt nooit meer terug.

Het bedenken en maken van een beeld is de creatieve fase. Daarna wordt het moeilijker omdat je zakelijke beslissingen moet nemen. Moet je wel beelden van brons laten maken? Kan je wel een galerie vinden voor je werk? Is het überhaupt mogelijk om een beeld van een onbekende kunstenaar voor een paar duizend euro te verkopen?

Het zijn vragen waar je lang over na kunt denken, maar je kunt het ook gewoon doen. Je laat de beelden dus gieten in brons, je vindt een aantal galeries voor je beelden en er zijn veel mensen die een beeld van je willen kopen, met de nadruk op willen.

En dan krijg je de boodschap dat er beelden gestolen zijn. Slachtoffer van een kunstroof Net zo min als bij beeldhouwen is er een weg terug. Er is alleen vooruitgang. Ik besluit om door te gaan. Ik heb geen keus. Beelden kunnen ze stelen, dromen niet.

Dus blijf dromen ook al zit het een keer tegen.